Një leksion (jo)politik nga Romano Prodi, teknokrati që i mungon partive

Pak më shumë se një orë duke dëgjuar Romano Prodin, kuptova se përse një politikan mund të adhurohej aq shumë jo nga militantët në një aktivitet zgjedhor përgjatë fushatës elektorale, por në një sallë teatri, në një debat idesh për demokracitë liberale, Europën dhe vlerat humane. Sepse përfaqëson teknokratin në politikë, njeriun që ecën drejt ideve dhe jo drejt personave, sepse ishte “Profesori” që iu kundërvu “Kavalierit”, njeriu që diti të krijojë por edhe të tërhiqet, të promovojë dhe t’u hapë rrugë të tjerëve. E nëse sot e ardhmja na duket e paqartë, është edhe sepse veprime skandaloze prej aktorësh mediokër të Donald Trump apo Silvio Berlusconit marrin më shumë vëmendje se idetë e teknokratëve si Romano Prodi.

Është gjithçka e kotë kur porta nuk do të hapet

Më 9 maj të 1978, si sot dyzetë e dy vite më parë, ish-kryeministri italian Aldo Moro pas rrëmbimit 55 ditor u gjet i vrarë në bagazhin e një makine në rrugën “Caetani” në Romë, mes selisë së Demokracisë Kristiane dhe Partisë Komuniste. Historia e Aldo Moros është historia e intelektualit në politikë, e një tentative për reformim të lënë përgjysmë, e goditjes së shtetit dhe e luftës së ashpër politike brenda llojit. Në këtë shkrim botohet edhe letra e fundit drejtuar bashkëshortes, katër ditë para vrasjes.

Sikur edhe një herë live, Adriano

Duke ndjekur botën e sotme të spektaklit, ku fama më shumë arrihet jashtë skene se sa brenda saj, nuk ka si mos të të bëjë përshtypje konservatorizmi i një prej simboleve të Italisë për disa dekada. E vërteta është se ashtu si në çdo gjë, filozofia e Celentanos nuk ka ndryshuar.