Depresioni nga klima

I nxehti i shtatorit ishte një fenomen i çuditshëm deri pak dekada më parë, por tani është normalitet. Cara Buckley, gazetare e New York Times dhe fituese e çmimit Pulitzer, flet për një koncept të ri: depresionin nga klima. Një artikull sa psikologjik aq edhe shpirtëror për një nga problemet më të mëdha të kohës. “Të veprosh nën hijen e frikës, inatit apo ndjenjës së fajit është diçka rraskapitëse”, shkruan ajo.

Denigrimi i rrëfimit, çarmatosja e lirisë

Gjithçka kthehet në gossip, madje edhe një krim, dhe çdo gjë ndërtohet në prapaskenë shpesh herë nga gazetarë të dështuar, që nuk kanë arritur të vetërealizohen as në akademi, as në redaksi dhe as në gazetarinë autoritare, por që në fakt sot po përjetojnë pranverën e tyre, ose të paktën kështu mendojmë.

Pse i nevojitet Kadaresë një çmim në Tiranë?

Mendoj se Ismail Kadare mund t’i shërbente këtij eventi dhe eventeve të ngjashme në Shqipëri në shumë mënyra të tjera, por jo më duke fituar një çmim. Çështja thelbësore është: Do t’i përdorim çmimet për të vlerësuar autorët, apo do të përdorim autorët për t’i dhënë vlerë çmimeve?

Mirësia: virtyt si dikur apo dobësi si sot?

Kjo është epoka kur të gjithë ankohen për mungesën e mirësisë. Mirësia nxit mosbesim dhe demonstrimet publike të bujarisë shpesh përshkruhen si moraliste dhe sentimentale. Përkujdesja për njëri-tjetrin, siç thoshte Jean-Jacques Rousseau, na bën thellësisht njerëzor. Një njeri pa lidhje emocionale ose gënjen, ose është i çmendur. Por shoqëria moderne perëndimore e refuzon këtë të vërtetë thelbësore, duke theksuar mbi të gjitha rëndësinë e individualizmit. Të jesh i mirë dhe të kesh nevojë për të tjerët, sot perceptohet si shenjë dobësie. Ama, jo gjithmonë ka qenë kështu.

Teodor Keko në prozë

Duke lexuar romanin e Teodor Kekos njeh më mirë edhe botëkuptimin e tij social e politik, i cili natyrshëm është në anën e lirisë, që mbron individin përkundrejt turmës. Për Teodor Kekon pasuri është “uni”, jo kolektivi. Mbi të gjitha është ndjenja, jo logjika. Për të, dinjiteti, edhe në qoftë e vetmja gjë që i mbetet, është më i rëndësishmi. E shkroi në vepra, e zbatoi edhe në jetë.

Djajtë e Amos Oz

Për të nuk ishte e lehtë të ishte Amos Oz. Nuk e kishte të lehtë të ishte nje personazh i idealizuar ndaj të cilit shumë njerëz kanë pritshmëri, krijojnë shpresa dhe zhgënjime. Nuk e kishte të lehtë të ishte objekt i valëve të dashurisë dhe admirimit, që pashmangshmërisht sillnin një lloj idealizimi. Dhe sigurisht nuk e kishte të lehtë të përballonte sulmet armiqësore, vërtetë djallëzore.

Sikur edhe një herë live, Adriano

Duke ndjekur botën e sotme të spektaklit, ku fama më shumë arrihet jashtë skene se sa brenda saj, nuk ka si mos të të bëjë përshtypje konservatorizmi i një prej simboleve të Italisë për disa dekada. E vërteta është se ashtu si në çdo gjë, filozofia e Celentanos nuk ka ndryshuar.