Umberto Eco ishte i dashuruar pas jetës. Ai e donte jetën e vërtetë, pa truket që teknologjia po na ofron. E donte jetën me të bukurat dhe dështimet e saj, e donte me të vërtetat dhe dhimbjet, e donte jetën me fletët e verdha të librave dhe petalet e thara të trëndafilave.
Çfarë është kujtesa historike dhe ku mund të na çojë humbja e saj? A është me të vërtetë faji i medias, dhe përse kujtesa e tepruar mund të jetë e dëmshme? “Kur ndonjë akt censure përpiqet të zhdukë një pjesë të kujtesës së një shoqërie, kjo shoqëri pëson krizë identiteti”, thoshte ndër të tjera Umberto Eco duke folur për memorien kolektive, filtrimin e informacionit, internetin dhe sfidat e së ardhmes. Leksioni i fundit në sallën e Kombeve të Bashkuara.
