Një pjesë nga libri i sapobotuar i ish-kryeministrit italian Romano Prodi “Strana vita, la mia” i shkruar së bashku me Marco Ascione. Prodi flet për ngjarjet e vitit 1997, por edhe duke vënë në dukje se si Italia nuk po e luan më rolin e saj në Shqipëri, të rinjtë nuk flasin më gjuhën italiane dhe politika po afrohet me Turqinë.
Pak më shumë se një orë duke dëgjuar Romano Prodin, kuptova se përse një politikan mund të adhurohej aq shumë jo nga militantët në një aktivitet zgjedhor përgjatë fushatës elektorale, por në një sallë teatri, në një debat idesh për demokracitë liberale, Europën dhe vlerat humane. Sepse përfaqëson teknokratin në politikë, njeriun që ecën drejt ideve dhe jo drejt personave, sepse ishte “Profesori” që iu kundërvu “Kavalierit”, njeriu që diti të krijojë por edhe të tërhiqet, të promovojë dhe t’u hapë rrugë të tjerëve. E nëse sot e ardhmja na duket e paqartë, është edhe sepse veprime skandaloze prej aktorësh mediokër të Donald Trump apo Silvio Berlusconit marrin më shumë vëmendje se idetë e teknokratëve si Romano Prodi.
