Them se kjo është vërtet një luftë si asnjë tjetër, e pakrahasueshme, e pazakontë. Ndjej se këtu ka një ngjarje reale, pra një realitet kulmor që po ndan në dysh rendin e Historisë ashtu siç zhvillohet ditë pas dite.
Viti 2023 sjell me vete edhe atë që Daniela Hamaui e quan “kriza e mashkullit”. Mund të shpresojmë, shkruan ajo, se djemtë do të vendosin të zhvishen nga pritshmëritë dhe nga stereotipet që shoqëria u ka ngjeshur, që të përpiqen të mos jenë prepotentë, të ngurtë, që të kuptojnë se femrat janë shoqe për t’u respektuar dhe jo armiq për t’u luftuar dhe nënshtruar.
Në vitin 2023, shtetet do të duhet të bëjnë llogaritë me Marrëveshjen e Gjelbër Europiane, e cila nëse zbatohet në mënyrë të ngurtë pa marrë parasysh kontekstin socio-ekonomik të vendeve të veçanta, rrezikon ta kthejë Europën në fushëbetejën kundër masave ndaj ndryshimit klimatik.
Dy burra, një misionar i krishterë dhe një eremit mysliman takohen në shkretëtirën ngjitur me qytetin e Marrakeshit. Kështu fillon përralla e Krishtlindjes e shkrimtarit më të lexuar brazilian.
Shkrimtari i madh çek, prej kohësh i tërhequr nga skena letrare dhe publike, në këtë tekst të pabotuar më parë flet për librin e Willem F. Hermans “Dhoma e errët e Demokleut”: një trillim mbi paqartësinë e moralit.
Dija është një dhuratë e paçmuar. Por iluzioni i dijes mund të jetë më i rrezikshëm se injoranca.
Prej disa javësh po ndjek përpjekjen e një të diplomuari njëzetë e katër vjeçar për të hyrë në botën e punës – aplikacionet (dhjetëra të tilla), intervistat, hapat e mëtejshëm, reagimet pas intervistave – dhe ndjej një përzierje mes respektit dhe shqetësimit: respekt për aftësinë që ka për ta rindërtuar veten pas çdo dështimi, shqetësim për qëndresën e tij psikike në një periudhë të zgjatur kohe.
Çfarë përfaqëson një çmim letrar, aq më tepër kur ai mbart emrin e një shkrimtareje tjetër të madhe që ka lënë gjurmën më të madhe në krijimtarinë tënde? Reflektimi i Annie Ernaux, shkrimtares së librave të kujtesës e autobiografisë, në rastin e marrjes së çmimit “Marguerite Yourcenar”.
Një prej poetëve që e kam pikë reference, katalani Joan Margarit, dikur iu përgjigj kështu pyetjes së përjetshme mbi arsyen e të shkruarit. E tha pa siklet: Shkruaj sepse jam ende i dashuruar me gruan time. Një arsye e mirë, një arsye ndër shumë të tjera, për të interpretuar botën, edhe pse shpesh herë na duket pakogjë.
Në momentin që shkruaj ose tregoj histori dhe shpik personazhe – thotë Marias – kam mësuar, kam njohur apo kam menduar gjëra që vetëm në letërsi mund të dihen, të njihen apo të mendohen.
