A jemi gati të tregojmë se duke mbrojtur Europën, luftojmë për lirinë e të gjithëve? Refuzimi ynë për t’i trajtuar të gjithë refugjatët në të njëjtën mënyrë i dërgon botës një mesazh krejt të ndryshëm.
Putini përmend si justifikim praninë e NATO-s, por sot NATO i ngjason më shumë një shërbimi privat të mbikëqyrjes së vilave të pasanikëve, sesa një ushtrie vërtetë efektive. Gabimi i Putinit është ai i përhershmi, i njëjti që Unamuno i përmendi Frankos: Do të fitoni, por nuk do të bindni.
E sigurt që Putini nuk u angazhua në një konflikt të këtyre përmasave, që më pas të heqë dorë pa marrë asgjë tjetër veçse pushtimin e pak pëllëmbëve tokë që s’e juftifikojnë koston e operacionit. Siç duket, dorëzimi nuk është as në natyrën e tij dhe as bën pjesë aktualisht në spektrin e emocioneve.
Putinizmi është i pashpresë sepse është armik i lirisë dhe i demokracisë. Më në fund, sot njerëzit e kuptuan këtë. Ai është i dënuar sepse është e kaluara. Ne duhet të bëjmë gjithçka, gjithë sa kemi fuqi, që ai përbindësh të mbetet atje, në të kaluarën, përgjithmonë.
Çfarë e ka nxitur në dekadat e kaluara aleancën politike ruso-ukrainase, që më pas iu delegua mafies? Përgjigja është një dhe e vetme: gazi. Çfarë e ndërpreu këtë skemë mafioze në të cilën ishte mbërthyer Ukraina? E papritura që as “Solncevskaja bratva” nuk mund ta parashikonte ishte revolucioni në sheshin Maidan në vitin 2014. Kryengritja e popullit ukrainas që lidhej me dëshirën europiane e hodhi në erë këtë marrëveshje mafioze.
Hutimi prej sjelljes njerëzore, shumë shpejt kalon në indiferencë. Macet, të cilat janë qenie shumë konkrete, rrallë herë bëjnë diçka që nuk ka ndonjë qëllim të saktë, ose që nuk u jep atyre kënaqësinë e menjëhershme. Përballë çmendurisë njerëzore, mjaftohen duke e anashkaluar.
Yuval Noah Harari i ka bërë llogaritë: Mjafton 2% e Prodhimit të Brendshëm Bruto vjetor që qeveritë ta investojnë në ndryshimet klimatike, për të shmangur katastrofën mjedisore. Kjo shifër aktualisht shpenzohet për forcat e armatosura.
Regjisori italian ia dedikon mamasë së tij filmin “Ishte dora e Zotit”. Për të thënë atë që nuk mundi ta thoshte kur ajo ishte gjallë. “E për këdo që ende mundet, kam vetëm një këshillë: thuajeni”, shkruan Paolo Sorrentino.
Nëse nuk do të jemi të aftë për të ndryshuar paradigmën dhe stilin tonë të jetës, do të vazhdojmë të qahemi duke i përsëritur në mënyrë këmbëngulëse vetes dhe të tjerëve se: “Nuk kam kohë! Nuk gjej kohë!”. Jo! Është koha për të pasur kohë.
Në kohët e paqartësive të mëdha, si kjo që po jetojmë, duhet të kemi vendosmërinë për të shijuar çdo gjë të mirë në botë, qoftë edhe me vetëdijen se të nesërmen nuk mund ta gjejmë më.
