Sidoqoftë, kjo plagë duhet të marrë fund, nëse jo këtë vit, vitin tjetër. Kur kjo të ndodhë, ne do ta shohim veten në një botë të re përtej reflektimit tonë mbi sukseset dhe dështimet në qëndrueshmërinë personale, të etur për të qenë me familjen, me miqtë dhe atë që John Milton e festoi në vitin 1631 kur shkroi: “Qytetet më pas do të gëzohen në gumëzhitjen e mundimshme të njerëzimit”.
Për pasojë letërsia është e nevojshme, nëse bëjmë paktin që të mos vetëpropozohet si e tillë. Në momentin që ofrohet për të qenë e nevojshme, shndërrohet në propagandë apo pedagogji dhe resht së qeni e nevojshme. Kështu resht së qeni edhe letërsi. Ose të paktën letërsi e mirë.
Ankthi hyri në shtëpitë tona. Gjithsesi lodhja ishte forma më e përhapur, edhe për ata që nuk donin ta njihnin këtë gjendje. Një lodhje e lehtë dhe pikërisht për këtë fakt më shqetësuese, që na shoqëronte në banalitetin e jetës që kalonim në shtëpitë tona.
Ka qindra të vdekur çdo ditë. Njerëzit kanë probleme ekonomike. Por ndërkohë bursa rritet dhe miliarderët ngrenë dolli. Mua nuk më pëlqen dhe ndoshta nuk jam i vetmi.
Liria është e lidhur në thelb me shpresën dhe shpresa është e lidhur pazgjidhshmërisht me forcën e imagjinatës njerëzore, me aftësinë tonë për të konceptuar, me vitalitet të madh, situata që tejkalojnë ato në të cilat gjendemi, duke na lejuar kështu të çlirohemi nga kontrolli i tyre.
Kishte diçka të shëndetshme, megjithëse nuk e di saktësisht se çfarë, në mungesën e patronazhit të tepërt. Nuk ishim gjenerata më e mirë në histori, por në përgjithësi, grupet tona populloheshin nga fëmijë të zgjuar. Ndoshta sepse thjesht duke kaluar periudha të gjata të ditës pa mbikëqyrje, fëmija ishte i detyruar t’i merrte vetë vendimet.
Në filozofinë e lashtë thuhej se e qeshura ishte veti e njerëzve, sepse vetëm njerëzit kanë privilegjin e të qeshurës. Kafshët nuk kanë humor.
Vite përpara se të zgjidhesha në një zyrë të rëndësishme prokurorie, kjo ishte një prej fitoreve të mia më të mëdha. E dija se ajo grua do të kthehej në shtëpi.
Pamundësia për t’u parë e për t’u takuar i ka bërë shumë njerëz të ndihen dëshpërimisht vetëm. Por është vërtetë kështu, apo virusi ishte vetëm një provë lakmuesi që nxori në pah izolimin e thellë në të cilin na ka zhytur shoqëria virtuale? Përpara botës së kudogjendur të argëtimit, shpesh herë ndihemi vetëm.
Në kompleksitetin e tyre, shkrimtarët dhe artistët janë egocentrikë, të babëzitur, ziliqarë, të vrazhdë, pikërisht si pjesa më e madhe e qenieve njerëzore. Vetëm diçka e vogël i dallon nga raca e sivëllezërve të tyre: kur preken nga mrekullia, janë në gjendje të krijojnë art madhështor.
