Romani që nxiti vrasjen e John Lennon. Shkrimtari që shiti miliona kopje dhe për gjysmë shekulli u mbyll në një shtëpi fshati. Kjo është historia e Jerome David Salinger, ushtarit që pa fundin e Luftës së Dytë Botërore në Bavari në prill të vitit 1945 i cili u bë shkrimtar i miliona kopjeve të shitura. Vendosi të zhdukej nga sytë e njerëzve, një mister që nuk është kuptuar ende.
Regjisori tregon momentin me fat pas suksesit të “The Irishman” dhe ka nisur të bëjë llogaritë me moshën. Në një rrëfim miqësor, tregon uljet dhe ngritjet në botën e filmit, momentet e stresit, marrëdhënien e vështirë me teknologjinë por edhe kontratën e re me Netflix. “Problemi është se koha është e limituar. Energjitë janë po ashtu të limituara. Koka natyrisht që po. Për fat të mirë, kurioziteti jo”, thotë ai.
Ideja sipas së cilës hapësira dhe koha mund të formojnë një sipërfaqe të mbyllur, por pa kufij, sjell implikime të thella për sa i përket rolit të Zotit në çështjet e universit. Suksesi i teorive shkencore në përshkrimin e ngjarjeve, ka bërë që shumica e njerëzve të besojë se Zoti i lejon universit të evoluojë sipas një bashkësie ligjesh.
I nxehti i shtatorit ishte një fenomen i çuditshëm deri pak dekada më parë, por tani është normalitet. Cara Buckley, gazetare e New York Times dhe fituese e çmimit Pulitzer, flet për një koncept të ri: depresionin nga klima. Një artikull sa psikologjik aq edhe shpirtëror për një nga problemet më të mëdha të kohës. “Të veprosh nën hijen e frikës, inatit apo ndjenjës së fajit është diçka rraskapitëse”, shkruan ajo.
Gjithçka kthehet në gossip, madje edhe një krim, dhe çdo gjë ndërtohet në prapaskenë shpesh herë nga gazetarë të dështuar, që nuk kanë arritur të vetërealizohen as në akademi, as në redaksi dhe as në gazetarinë autoritare, por që në fakt sot po përjetojnë pranverën e tyre, ose të paktën kështu mendojmë.
Kjo është epoka kur të gjithë ankohen për mungesën e mirësisë. Mirësia nxit mosbesim dhe demonstrimet publike të bujarisë shpesh përshkruhen si moraliste dhe sentimentale. Përkujdesja për njëri-tjetrin, siç thoshte Jean-Jacques Rousseau, na bën thellësisht njerëzor. Një njeri pa lidhje emocionale ose gënjen, ose është i çmendur. Por shoqëria moderne perëndimore e refuzon këtë të vërtetë thelbësore, duke theksuar mbi të gjitha rëndësinë e individualizmit. Të jesh i mirë dhe të kesh nevojë për të tjerët, sot perceptohet si shenjë dobësie. Ama, jo gjithmonë ka qenë kështu.
Për të nuk ishte e lehtë të ishte Amos Oz. Nuk e kishte të lehtë të ishte nje personazh i idealizuar ndaj të cilit shumë njerëz kanë pritshmëri, krijojnë shpresa dhe zhgënjime. Nuk e kishte të lehtë të ishte objekt i valëve të dashurisë dhe admirimit, që pashmangshmërisht sillnin një lloj idealizimi. Dhe sigurisht nuk e kishte të lehtë të përballonte sulmet armiqësore, vërtetë djallëzore.
Paradoksi është se sot mund të komunikojmë në çdo moment, por nuk jemi të qartë nëse nga ana tjetër është vërtet dikush i gatshëm të dëgjojë atë që kemi për të thënë, qoftë një shfryrje, një tregim, një kërkesë për ndihmë.
Nuk ka dyshim se sot vetmia jonë, ajo shkretëtirë artificiale, po realizohet nëpërmjet arratisjes nga zhurmat dhe ankthi përmes tërheqjes shpirtërore, në të cilën vetmia me kafshimet e saj na jep iluzionin e një shoqërizimi fantazmë.
Shkrimtarja italiane thyen heshtjen dhe tregon për sëmundjen e saj të Aspergerit, në librin me titull “Shikimi yt ndriçon botën”. “Vuaj nga sindroma e Aspergerit. Është kjo karrigia ime e padukshme me rrota, burgu në të cilin jetoj që prej sa mbaj mend. E shkreta nënë, pas një burri të poshtër dhe të dytit psikopat e të alkoolizuar, i ra për pjesë edhe një vajzë që ishte si një kasafortë të cilës nuk i dihet kodi për ta hapur. Para se të vdiste më dhuroi një kutizë druri me një zemër të gdhendur përsipër. Kur e hapa, gjeta një letër të shkruar me dorën e saj: “Të dua shumë, edhe pse kurrë nuk të kuptova”.
