Pamundësia për të komunikuar normalisht na kushton shtrenjtë
Nuk mund të lihet pa thënë se kemi përfunduar një shtet karagjoz, ku komunikimi i vetëm zyrtar mes institucionit të Presidentit dhe institucionit të Kryeministrit janë batutat, karagjozllëqet dhe kodet e fshehura shantazhuese. Një shtet tërësisht karagjoz, ku shkresat zyrtare të Presidentit trajtohen si barcaleta në kafenetë e Tiranës, ndërsa për poturet e Kryeministrit shkruhet me solemnitetin e Deklaratës së Pavarësisë në faqet e para të gazetave.
Nga Erjon Uka/ Menaxhimi i situatës post-tërmet, duke shpresuar se nuk do të ketë më lëkundje shkatërrimtare, po has vështirësinë e mungesës së organizimit. Kjo pohohet nga njerëzit e terrenit, nga ata që prej hirit a prej pahirit shkuan që në orët e para të mëngjesit në vatrat e gjëmës. E pohojnë edhe shumë prej organizatave të cilat në mënyrë të strukturuar po ndihmojnë në shumë drejtime, por shpesh herë gjenden mes territ të informacionit apo përballë informatave kontradiktore.
Por e gjitha kjo edhe mund të ishte minimizuar disi, në mos mund të ishte shmangur. Jo tërmeti, por mungesa e organizimit. Para pak muajsh, pavarësisht mendimeve mbi personin e tij, lojërave të influencës, çfarë simbolizon në politikën shqiptare dhe nga e nxorri informacionin, Presidenti i Republikës njoftoi zyrtarisht për një “stinë” tërmetesh duke thirrur Këshillin Kombëtar të Sigurisë. Por në këmbim mori tallje mediatike, u quajt “Nostradamus” e “fallxhor”. Shkurt Presidenti, jo si person por si institucioni më i lartë i shtetit, jo vetëm nuk u mor seriozisht, por u tall publikisht. Një mungesë komunikimi normal, ku kanalet e komunikimit kthehen në zhurmues për mesazhin.
Natyrisht tërmetet është e vështirë të parashikohen, por në një shtet normal Qeveria nuk e përqesh Presidentin. Minimalisht e trajton seriozisht çështjen e më pas merr disa masa që mund ta kishin lehtësuar shumë situatën pas tërmetit të 26 nëntorit, e ndoshta mund të shpëtonin edhe jetë: ngrihen grupe pune, trajnohen njerëz, organizohen, qëndrohet në gatishmëri, sigurohen mjete dhe pajisje të posaçme, kontraktohen specialistë ndërkombëtarë. Gjëra që edhe pas tërmetit të shtatorit, nuk janë vënë në vijë. U anashkaluan me vetëdije a u harruan prej sindromës së truve të peshkut, mbetet për t’u zbuluar në ditët në vijim. E vërteta është që për të shpëtuar jetë nuk mjafton as vetëmohimi dhe vullneti i mirë i banorëve, zjarrfikësve dhe policëve për të hequr blloqet e betonit me gishta, e as lotët e politikanëve që shndërrohen me lehtësinë më të madhe nga Zeus të plotfuqishëm në ditë të mira, në të vobektë të përlotur në situata fatkeqe.
Thuhet se zakonisht njerëzit i bashkon frika ose interesi. Por ç’ka i karakterizon shoqëritë e suksesshme është bashkëpunimi sipas një sistemi të mirëpërcaktuar organizimi dhe besimi i ndërsjelltë, që fatkeqësisht mungon aty ku më së shumti duhet të jetë: Në institucionet drejtuese.
Ajo që ka rëndësi në momentin kur po shkruhen këto rreshta (orët e para të mëngjesit të datës 28 nëntor 2019), është të kemi sa më pak viktima. Por nuk mund të lihet pa thënë se kemi përfunduar një shtet karagjoz, ku komunikimi i vetëm zyrtar mes institucionit të Presidentit dhe institucionit të Kryeministrit janë batutat, karagjozllëqet dhe kodet e fshehura shantazhuese. Një shtet tërësisht karagjoz, ku shkresat zyrtare të Presidentit trajtohen si barcaleta në kafenetë e Tiranës, ndërsa për poturet e Kryeministrit shkruhet me solemnitetin e Deklaratës së Pavarësisë në faqet e para të gazetave. Një shtet karagjoz, ku statuset në Facebook sulmohen me video në Instagram, e më pas beteja zhvillohet me përlotje pranë të dëmtuarve.
Nuk duhet harruar që përtej personave që mbajnë përkohësisht ato poste, qëndron serioziteti i një shteti dhe mirëqenia e të gjithëve. Ndaj, në këto orë të para të datës 28 nëntor 2019, u duhet uruar punë e mbarë të gjithë ekipeve të shpëtimit që po punojnë në kushte ekstremisht të vështira, shfaqje të lavdishme atyre që si gjithmonë po bëjnë vizitat e kortezisë në spitale dhe mirënjohje gjithë të tjerëve në Shqipëri, Kosovë e kudo tjetër, që janë solidarizuar duke ndihmuar sado pak.
