Vrapim pa mendime

Nëse palestrat e masivizuara në qendrat urbane përfaqësojnë një përpjekje artificiale për t’i ofruar njeriut mundësinë e skalitjes së trupit në kohë të shpejtë dhe brenda perimetrit të tij të jetesës së përditshme, vrapimi është forma më e lartë e përgjegjshmërisë vetjake dhe përpjekja më intime që bëhet në ruajtjen e marrëdhënies me natyrën. Nga dyzimi i fillimit tek ai çlirim i madh që ndjejmë në fund të përshkrimit të disa kilometrave, kalojmë në katër faza të rëndësishme sipas mendimit të Spinozës, të Dekartit, të Hume dhe të Sartrit.

Një politikan më pak, një model frymëzimi më shumë

Politika është një zanat të kërkon të gjithin për vete. Nëse kërkon të jesh “edhe…edhe…” rrezikon të përfundosh “as…as…”. Shtetformimi është vorbulla që të përthith e që të detyron të marrësh vendime të shpejta, me efekte të gjera. Është mjedisi ku u jetësua maksima se “qëllimi justifikon mjetin”. Politika të kërkon brenda shportës, ose centrifuga e zhvillimeve të nxjerr shpejtë jashtë.

Në Ballsh dhe përtej

Si shpjegohet që zonat më të pasura në Shqipëri kanë banorët më të varfër? Pse pasuria nëntokësore nuk shndërrohet në mirëqenie dhe bollëk për ata që i kanë duart me kallo dhe thonjtë e nxirë nga puna në dhjetëra metra nëntokë apo në qindra gradë temperatura të larta? Pse të gjithë ia mbushin mendjen të gjithëve se kemi pasuri nëntokësore, ndërkohë që bilancet dalin me humbje?