Do na dëmtojë më shumë fjala “luftë” sesa lufta vetë

Lufta nxit panik, si supermarketet e tejmbushura të fundjavës; Lufta nxit pasiguri, si lotët e gjyshërve që nuk e dinë nëse do të dalin nga shtëpitë për të blerë ushqim ose jo; Lufta nxit ankth, dhe nuk e shuan dot asnjë slogan që thërret për shumë kujdes e për pak frikë; Lufta nxit përçmim ndaj njëri-tjetrit, siç shohim në komunikimet virtuale. Kjo nuk është një luftë, është një pandemi. Dhe pandemia nuk është hiç më pak e rëndë se lufta, nuk është aspak më e lehtë për t’u përballuar se lufta. Por është pandemi, jo luftë.

Njerëz ballkonesh dhe turmash

Jemi dëshmitarë të rishpikjes së një sistemi, që të paktën në të gjallët tonë nuk e kemi parë. Jemi në metamorfozë, ku gjëra të cilat i konsideronim si të mirëqena (shoqërizimin), elementë kulturorë (shtrëngimi i dorës) apo vese të padëmshme (fërkimi i syve) konsiderohen gati-gati kriminale dhe sabotuese.

Bota do të ketë disa izolime në të ardhmen

The Economist analizon situatën duke treguar se sa shumë gabuan ekspertët e ekonomisë për pasojat e Covid-19 dhe paraqet dy mënyrat për luftimin e pandemisë. Më e keqja nuk ka ardhur ende: bota mund të detyrohet të bëjë izolime të përsëritura deri në zhdukjen përfundimtare.

Sa të ndryshëm do të jemi pas kësaj murtaje

Kjo pandemi na ka bërë të kuptojmë se njeriu me ankthet dhe instiktet e tij është shumë i ngjashëm pavarësisht se ku jeton apo nga kush qeveriset. Frika është përgjigje ndaj një rreziku konkret: është ikje nga zjarri, rezistencë ndaj hajdutit, forcë përballë operacionit, pra është përgjigje konkrete ndaj problemeve konkrete. Sot njerëzit nuk po përballen me frikë, por me ankth, pasi armiku është i padukshëm dhe masat e marra na duken absurde.

Kurthi i punës fleksibël

Nëse gjyshërit tanë punësoheshin në një fabrikë, me shumë gjasa do të dilnin në pension po në atë fabrikë. Shanset që kjo gjë të ndodhë sot janë shumë të ulëta. Prandaj në këto kushte pasigurie, ndihmuar nga teknologjia, të gjithë mund t’i arrish kurdo. Të qenit “online” është kthyer në detyrë, të gjithë duhet të jenë të disponueshëm, sepse gjasat që të jenë të zëvendësueshëm janë të larta.

Vrasjet e njëpasnjëshme të pushtetit

Mbi romanin “Zhurma e kohës” nga Julian Barnes/ Një shpirt mund të shkatërrohet nga çfarë të tjerët të bëjnë, nga çfarë të tjerët të detyrojnë t’i bësh vetes dhe nga çfarë ti i bën vetes. Dmitri Shostakoviç i përjetoi të tre këto forma. “Duke e lejuar të jetonte, ata e vranë”, shkruan Julian Barnes në finale të romanit.

T’u harroft’ emri online

Mijëra lajme të kronikës ku përmenden emra dhe mbiemra njerëzish, që qëndrojnë në arkivat online dhe mund të cenojnë jetën e gjithkujt. Pse e “drejta për t’u harruar”, është themelore në kohën e algoritmeve dhe motorëve të kërkimit? Një problem sa ligjor, aq edhe etik.

Tundimi i fundit i Martin Scorsese: Koha ime është e limituar, dua të shpëtoj nga gjithçka

Regjisori tregon momentin me fat pas suksesit të “The Irishman” dhe ka nisur të bëjë llogaritë me moshën. Në një rrëfim miqësor, tregon uljet dhe ngritjet në botën e filmit, momentet e stresit, marrëdhënien e vështirë me teknologjinë por edhe kontratën e re me Netflix. “Problemi është se koha është e limituar. Energjitë janë po ashtu të limituara. Koka natyrisht që po. Për fat të mirë, kurioziteti jo”, thotë ai.