Duke ndjekur botën e sotme të spektaklit, ku fama më shumë arrihet jashtë skene se sa brenda saj, nuk ka si mos të të bëjë përshtypje konservatorizmi i një prej simboleve të Italisë për disa dekada. E vërteta është se ashtu si në çdo gjë, filozofia e Celentanos nuk ka ndryshuar.
Personazhe që deri dje ishin anonimë, tani nëpërmjet një profili virtual shpesh të orientuar drejt stilit të jetesës, modës apo gjysmë-pornografisë, arrijnë të mbledhin rreth vetes miliona persona. Gjenerojnë të ardhura, duke ndikuar direkt te vendimmarrja e ndjekësve të tyre. Cilat janë modelet që po promovon “epoka online”?
Kur flitet për të varfër në Bashkimin Europian, bëhet fjalë për ata persona që kanë vështirësi të përballojnë shpenzime të papritura, kanë vështirësi ta kenë gjatë gjithë kohës shtëpinë e ngrohtë, nuk mund të blejnë të paktën dy palë këpucë të reja në vit, nuk rinovojnë garderobën apo vonojnë pagesat e qirasë. Dhe pasi lexon këto kritere, mendon: Me të vërtetë ka rënë varfëria në Shqipëri?
Praktikisht PISA na thotë se Shqipëria nuk përgatit “nxënës të shkëlqyer”, ose për t’iu referuar termave të raportit, “top performers”. Nxënësit shqiptarë, pavarësisht notave të mira, kanë njohuri bazike në lexim, matematikë dhe në shkencë. Vetëm një numër jashtëzakonisht i vogël nxënësish, që në raport konsiderohet “i papërfillshëm”, arrin të ketë të njëjtat rezultate me bashkëmoshatarët në Finlandë, Kore, Singapor, Suedi, Kinë apo Kanada.
Thuhet se zakonisht njerëzit i bashkon frika ose interesi. Por ç’ka i karakterizon shoqëritë e suksesshme është bashkëpunimi sipas një sistemi të mirëpërcaktuar organizimi dhe besimi i ndërsjelltë, që fatkeqësisht mungon aty ku më së shumti duhet të jetë: Në institucionet drejtuese.
Thuhet se identiteti ynë është produkt i përjetimeve, të cilave u rikthehemi përmes kujtesës. Por nëse këtë funksion ia besojmë plotësisht pajisjeve të jashtme, siç janë telefonët inteligjentë, a jemi të sigurt se në fund të ditës mbetemi po ne? A e shohim veten siç jemi, apo siç kemi dashur të dukemi në disa fotografi?
Ekziston një paradoks ku vazhdimisht botuesit pranojnë së Panairi nuk duhet të shërbejë si një shitore gjigante pesë-ditore, nuk duhet të shërbejë si një treg, por përsëri nuk gjejnë forcën që ta shmangin diçka të tillë.
Partia nuk është shpëtimi. Parti më të mëdha në numra do të thotë shtet më i dobët, sistem më i sulmueshëm, drejtësi më pak. Por për ta ndërtuar sistemin, duhen liderë me vizion dhe jo pushtetarë që, siç thoshte Lech Walesa, dalin në televizon.
Sepse sistemi ynë arsimor bazohet tërësisht mbi aftësitë akademike, një sistem në të cilin disiplinat më të nevojshme për punë qëndrojnë në majë. Sa njerëz nuk kanë bërë atë që kanë dashur, për shkak të presionit familjar e shoqëror?
