Në vitet e fundit depresioni ka shpërthyer në botën e industrializuar. Besoj se një faktor domethënës – jo unik, por i rëndësishëm – i kësaj vale depresive ka të bëjë me faktin se njerëzit pësojnë shumë zhgënjime sepse standardet janë tepër të larta dhe kur duhet t’i japin shpjegim kësaj situate, mendojnë se është faji i tyre.
Teoria e konspiracionit global më ofron një çelës leximi për të kuptuar gjithë misteret e botës dhe gjithashtu më bën pjesë e një rrethi të veçantë njerëzish: ata që e kanë kuptuar se ç’po ndodh.
Budallallëku është edhe shumë demokratik, i barabartë dhe solidar. Mund të godasë këdo, pa dallim. Ka budallenj në të njëjtën masë në të gjitha shtresat ekonomike dhe kulturore, në çdo rrymë politike dhe vend të botës.
Nuk duhet harruar se nuk ka asgjë më infektuese se entuziazmi i ideve universale. Ku dështon universalizmi, lind kritika; ku dështon kritika, lind ndjenja inatçore e masës; aty ku zhgënjimi nuk sjell dorëzim por shprehet në mënyrë agresive, lindin epidemitë e zemërimit.
Jean Monnet ka thënë, pak para se të vdiste se, nëse do të mundte ta niste edhe një herë procesin e bashkimit të Europës, do t’ia kishte nisur nga politika dhe nga kultura, jo nga tregjet. E kishte kuptuar, por ishte mjaft vonë.
Në përgjithësi feminizmi tremb sepse duket ekstremist ose interpretohet si urrejtja kundrejt burrave.
Jam një gazetar, skenarist dokumentarësh dhe mësimdhënës, ndaj për shumë kohë racizmi më ka ngacmuar mendimin: Pse ekziston ende, nëse qartësisht është i gabuar? Nga lindi?
Shoh sot fytyrat e të rinjve, që janë të shumtë në Marshimin për Liri. Dhe rikujtoj vitet ’90, kur ata që dilnin në shesh ishim ne dhe bërtisnim: “Liri! Liri!”, por pa e ditur se çfarë ishte. Ne kishim një imagjinatë letrare, romantike dhe për këtë shkak nuk arritëm të ndërtonim botën tonë të lirë.
Ndërgjegja e bashkësisë së fatit njerëzor duhet të rigjenerohet dhe t’i japë një karakter konkret universilazimit të tij deri tani abstrakt.
