Të dobëtit mund t’i shtypësh, ose mund t’u japësh dinjitet. Kafshët mund t’i vrasësh kafshërisht, ose të përpiqesh t’i trajtosh njerëzisht. Prandaj forca e një shoqërie shihet në mënyrën se si sillet me të dobëtit, njerëz apo kafshë qofshin. Se si instiktit nuk i përgjigjet me instikt, por me arsye.
Paradoksi është se sot mund të komunikojmë në çdo moment, por nuk jemi të qartë nëse nga ana tjetër është vërtet dikush i gatshëm të dëgjojë atë që kemi për të thënë, qoftë një shfryrje, një tregim, një kërkesë për ndihmë.
Ka bërë xhiron e botës historia e Denis Karagodin, 34-vjeçar nga Tomsku në Siberi. Ai është stërnipi i një prej të ekzekutuarve në vitin 1938 dhe tani ka gjetur emrat e vrasësve të stërgjyshit dhe i ka publikuar online, duke nxitur reagimin e Yulias, mbesës së një prej xhelatëve e cila në një letër prekëse i kërkonte falje: “Prej disa netësh nuk mund të fle. Tani po njihem me një faqe të turpshme të historisë së familjes sime. Jam tërësisht në anën tuaj, por asgjë nuk do të ndryshojë në shoqërinë tonë për sa kohë nuk do të zbardhet e vërteta.”
Personazhe që deri dje ishin anonimë, tani nëpërmjet një profili virtual shpesh të orientuar drejt stilit të jetesës, modës apo gjysmë-pornografisë, arrijnë të mbledhin rreth vetes miliona persona. Gjenerojnë të ardhura, duke ndikuar direkt te vendimmarrja e ndjekësve të tyre. Cilat janë modelet që po promovon “epoka online”?
Intervistë me shkrimtarin spanjoll Javier Marias mbi librin “Jetë të shkruara” por edhe për mendimet e tij mbi marrëdhëniet e personazheve të njohur me publikun, për mungesën e së tashmes dhe pasigurisë së të ardhmes, për rileximet e klasikëve dhe pasionin për futbollin.
Kur flitet për të varfër në Bashkimin Europian, bëhet fjalë për ata persona që kanë vështirësi të përballojnë shpenzime të papritura, kanë vështirësi ta kenë gjatë gjithë kohës shtëpinë e ngrohtë, nuk mund të blejnë të paktën dy palë këpucë të reja në vit, nuk rinovojnë garderobën apo vonojnë pagesat e qirasë. Dhe pasi lexon këto kritere, mendon: Me të vërtetë ka rënë varfëria në Shqipëri?
Nuk ka dyshim se sot vetmia jonë, ajo shkretëtirë artificiale, po realizohet nëpërmjet arratisjes nga zhurmat dhe ankthi përmes tërheqjes shpirtërore, në të cilën vetmia me kafshimet e saj na jep iluzionin e një shoqërizimi fantazmë.
Praktikisht PISA na thotë se Shqipëria nuk përgatit “nxënës të shkëlqyer”, ose për t’iu referuar termave të raportit, “top performers”. Nxënësit shqiptarë, pavarësisht notave të mira, kanë njohuri bazike në lexim, matematikë dhe në shkencë. Vetëm një numër jashtëzakonisht i vogël nxënësish, që në raport konsiderohet “i papërfillshëm”, arrin të ketë të njëjtat rezultate me bashkëmoshatarët në Finlandë, Kore, Singapor, Suedi, Kinë apo Kanada.
Shkrimtarja italiane thyen heshtjen dhe tregon për sëmundjen e saj të Aspergerit, në librin me titull “Shikimi yt ndriçon botën”. “Vuaj nga sindroma e Aspergerit. Është kjo karrigia ime e padukshme me rrota, burgu në të cilin jetoj që prej sa mbaj mend. E shkreta nënë, pas një burri të poshtër dhe të dytit psikopat e të alkoolizuar, i ra për pjesë edhe një vajzë që ishte si një kasafortë të cilës nuk i dihet kodi për ta hapur. Para se të vdiste më dhuroi një kutizë druri me një zemër të gdhendur përsipër. Kur e hapa, gjeta një letër të shkruar me dorën e saj: “Të dua shumë, edhe pse kurrë nuk të kuptova”.
