Intervistë me shkrimtarin spanjoll Javier Marias mbi librin “Jetë të shkruara” por edhe për mendimet e tij mbi marrëdhëniet e personazheve të njohur me publikun, për mungesën e së tashmes dhe pasigurisë së të ardhmes, për rileximet e klasikëve dhe pasionin për futbollin.
Kur flitet për të varfër në Bashkimin Europian, bëhet fjalë për ata persona që kanë vështirësi të përballojnë shpenzime të papritura, kanë vështirësi ta kenë gjatë gjithë kohës shtëpinë e ngrohtë, nuk mund të blejnë të paktën dy palë këpucë të reja në vit, nuk rinovojnë garderobën apo vonojnë pagesat e qirasë. Dhe pasi lexon këto kritere, mendon: Me të vërtetë ka rënë varfëria në Shqipëri?
Nuk ka dyshim se sot vetmia jonë, ajo shkretëtirë artificiale, po realizohet nëpërmjet arratisjes nga zhurmat dhe ankthi përmes tërheqjes shpirtërore, në të cilën vetmia me kafshimet e saj na jep iluzionin e një shoqërizimi fantazmë.
Praktikisht PISA na thotë se Shqipëria nuk përgatit “nxënës të shkëlqyer”, ose për t’iu referuar termave të raportit, “top performers”. Nxënësit shqiptarë, pavarësisht notave të mira, kanë njohuri bazike në lexim, matematikë dhe në shkencë. Vetëm një numër jashtëzakonisht i vogël nxënësish, që në raport konsiderohet “i papërfillshëm”, arrin të ketë të njëjtat rezultate me bashkëmoshatarët në Finlandë, Kore, Singapor, Suedi, Kinë apo Kanada.
Shkrimtarja italiane thyen heshtjen dhe tregon për sëmundjen e saj të Aspergerit, në librin me titull “Shikimi yt ndriçon botën”. “Vuaj nga sindroma e Aspergerit. Është kjo karrigia ime e padukshme me rrota, burgu në të cilin jetoj që prej sa mbaj mend. E shkreta nënë, pas një burri të poshtër dhe të dytit psikopat e të alkoolizuar, i ra për pjesë edhe një vajzë që ishte si një kasafortë të cilës nuk i dihet kodi për ta hapur. Para se të vdiste më dhuroi një kutizë druri me një zemër të gdhendur përsipër. Kur e hapa, gjeta një letër të shkruar me dorën e saj: “Të dua shumë, edhe pse kurrë nuk të kuptova”.
Thuhet se zakonisht njerëzit i bashkon frika ose interesi. Por ç’ka i karakterizon shoqëritë e suksesshme është bashkëpunimi sipas një sistemi të mirëpërcaktuar organizimi dhe besimi i ndërsjelltë, që fatkeqësisht mungon aty ku më së shumti duhet të jetë: Në institucionet drejtuese.
Dritëhijet e Pavarësisë së Shqipërisë: Cila është rëndësia e shpalljes së Pavarësisë pikërisht në nëntor të vitit 1912? Ç’do kishte ndodhur nëse atdhetarët do ta shtynin ndarjen përfundimtare nga Perandoria Osmane dhe cili ishte roli specifik i Ismail Qemalit në këtë proces? Historiania Nevila Nika jep disa detaje “pikante” nga shpallja e Pavarësisë së Shqipërisë.
Thuhet se identiteti ynë është produkt i përjetimeve, të cilave u rikthehemi përmes kujtesës. Por nëse këtë funksion ia besojmë plotësisht pajisjeve të jashtme, siç janë telefonët inteligjentë, a jemi të sigurt se në fund të ditës mbetemi po ne? A e shohim veten siç jemi, apo siç kemi dashur të dukemi në disa fotografi?
Një jo-besimtar, siç unë jam, është shumë i interesuar rreth historisë së Kishës e cila nisi kur Pali ra nga kali teksa shkonte nga Jeruzalemi në Damask, i ra të fiktë, u rizgjua – siç rrëfen në disa prej letrave të tij – dhe më pas një Ëngjëll e ngriti nga toka, i hyri në shpirt dhe e transformoi.
Ekziston një paradoks ku vazhdimisht botuesit pranojnë së Panairi nuk duhet të shërbejë si një shitore gjigante pesë-ditore, nuk duhet të shërbejë si një treg, por përsëri nuk gjejnë forcën që ta shmangin diçka të tillë.
